Moon Knight #2
Strings
ตอนที่ 2: กระตุกเส้นด้าย
เรื่อง: Jed MacKay
ภาพ: Alessandro Cappuccio
วางจำหน่าย: 18 สิงหาคม 2021
ความเดิมตอนที่แล้ว
ในยามค่ำคืน ชายคนหนึ่งกำลังถูกรุมล้อมไปด้วยคนแก่นับสิบคนที่ถืออาวุธไว้ในมือและค่อยๆ เดินเข้ามาหาเขา
???: ทำไมกัน? พวกคุณทำแบบนี้ทำไม?
พวกคนแก่: ก็เพราะว่าอยากทำน่ะสิ ไอ้หนู มันสนุกดีจะตายไป
ที่มิดไนท์มิชชั่น รี้สกับมิสเตอร์ไนท์นั่งคุยกันถึงเรื่องที่มีพวกคนแก่ออกทำร้ายผู้คนติดต่อกันมา 3 คืน ซึ่งทั้งหมดต่างจำในสิ่งที่ตนเองทำลงไปไม่ได้ และเขาคิดว่าถ้ารูปแบบการก่อเหตุยังคงเป็นแบบเดิมอยู่ หลังผ่านเที่ยงคืนไปก็จะต้องมีการก่อเหตุแบบนี้อีกอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น ชายหนุ่มเข้ามายังมิดไนท์มิชชั่นด้วยสภาพสะบักสะบอม รี้สบอกว่าผู้ชายคนนี้อาศัยอยู่กับแม่ในตึกแถวที่ห่างไปจากมิดไนท์มิชชั่นไม่กี่บล็อก คนแถวนี้เรียกเขาว่าโซลเจอร์
รี้สและมิสเตอร์ไนท์ช่วยกันทำแผลให้โซลเจอร์ ขณะเดียวกัน ทั้งคู่ก็ได้ถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและสาเหตุที่โซลเจอร์เละได้ถึงขนาดนี้
มิสเตอร์ไนท์: เป็นคนแก่ใช่มั้ย? แล้วก็ถือค้อนกับมีดด้วยใช่หรือเปล่า?
โซลเจอร์: ยกโขยงกันมาเลยล่ะ เล่นผมซะจนเละเลย
มิสเตอร์ไนท์: ผมต้องของโทษด้วย นี่เป็นความผิดของผมเอง
โซลเจอร์: นายรู้ได้ยังไง?
มิสเตอร์ไนท์: ผมมีหน้าที่ และผมไม่ได้อยู่ที่นั่น ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบเกิดขึ้น
รี้ส: ให้ตายเถอะ โซลเจอร์ พวกแก๊งมนุษย์ลุงนั่นเล่นนายซะอ่วมแบบนี้ได้ไงเนี่ย?
โซลเจอร์: ไม่ได้สู้กลับน่ะ ไม่อยากจะทำร้ายเธอ
รี้ส: เธอเหรอ?
โซลเจอร์: หนึ่งในพวกนั้นคือแม่ของผม
รี้ส: แม่ของนายคือ...หนึ่งในพวกที่มาทำร้ายเหรอ?
มิสเตอร์ไนท์: ผมไม่ใช่พวกตำรวจหรอกนะ และผมก็จะไม่ทำร้ายแม่ของคุณด้วย แต่ผมกำลังจะไปหาต้นตอของเรื่องนี้ และผมต้องรู้ในทั้งหมดที่คุณรู้
โซลเจอร์: ทั้งหมดมาจากตึกที่ผมอยู่ ทั้งของคืนก่อน แล้วก็ของคืนนี้ด้วย ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ขณะเดียวกัน สัญชาติญาณแวมไพร์ของรี้สกำเริบ ทำให้เธอเริ่มกระหายเลือด เธอเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนที่จะออกไปจากมิดไนท์มิชชั่นทันที
เมื่อทำแผลเสร็จแล้ว มิสเตอร์ไนท์ก็พร้อมแล้วที่จะไปตามหาต้นตอของเรื่องประหลาดพวกนี้กับโซลเจอร์ที่ตึกแถวของเขา
โซลเจอร์: นายทำได้โอเคเลยนะ เป็นหมอมาก่อนเหรอ?
มิสเตอร์ไนท์: ไม่หรอก แต่ผมเป็นทหารมาก่อนน่ะ
โซลเจอร์: แล้วตอนนี้นายเป็นอะไรอยู่ล่ะ?
มิสเตอร์ไนท์: ตอนนี้เหรอ? ดูเป็นยังไงบ้างล่ะ ตอนนี้ผมกำลังเป็นนักบุญอยู่
มิสเตอร์ไนท์กับโซลเจอร์มายังตึกแถวที่เกิดเรื่อง โดยในระหว่างทาง โซลเจอร์ก็ได้เล่าถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้มิสเตอร์ไนท์ฟัง และเมื่อมาถึง ทั้งคู่ก็ได้พบกับฮอว์ลี่ย์ ภารโรงที่ดูแลที่นี่ โดยมิสเตอร์ไนท์ก็ได้สังเกตว่าประโยคติดปากที่ฮอว์ลี่ย์พูดออกมานั้นเป็นคำเดียวกันกับที่พวกคนแก่เหล่านั้นพูด
ในขณะที่โซลเจอร์เข้าไปหยิบปืนในห้อง มิสเตอร์ไนท์ก็ได้เดินออกมาหน้าห้องและพบกับพวกคนแก่และฮอว์ลี่ย์ที่มายืนล้อมเขาอยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้จะเป็นฝีมือของฮอว์ลี่ย์
ฮอว์ลี่ย์: เร็วดีนี่
มิสเตอร์ไนท์: ขอบคุณมาก แต่เรารู้อยู่แล้วล่ะว่าคุณต้องการให้ผมรู้ว่านี่เป็นฝีมือคุณ
มิสเตอร์ไนท์: "ไอ้หนู"
มิสเตอร์ไนท์: ทำได้ยังไง?
ฮอว์ลี่ย์อธิบายให้มิสเตอร์ไนท์ฟังว่าเขามีพลังในการควบคุมจิตใจผู้อื่นด้วยเหงื่อ และเขาก็ได้เอาเหงื่อของเขาไปแอบหยดลงในแทงค์น้ำของตึกให้ทุกคนดื่ม ซึ่งทั้งหมดนี่เป็นแผนของใครบางคนที่ต้องการให้เขามาเป็นส่วนหนึ่งในการทำลายมูนไนท์ รวมถึงในตอนนี้ก็มีเพียงวิธีเดียวที่มิสเตอร์ไนท์จะออกไปจากที่นี่ได้ ก็คือต้องจัดการกับพวกคนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ทำร้ายผู้คนที่เขามีหน้าที่ต้องปกป้อง
และถ้าไม่ยอมทำ เขาก็ยังมีของเด็ดอย่างอื่นอีก อย่างเช่นโซลเจอร์ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้ว จากนั้น ฮอว์ลี่ย์ให้โซลเจอร์เอาปืนมาจ่อที่หัวมิสเตอร์ไนท์
ฮอว์ลี่ย์: เอ็งพูดถูก ที่ข้าควบคุมไอ้แก่พวกนี้ก็เพราะว่าใช้แค่นิดเดียวก็คุมได้แล้วยังไงล่ะ แต่ก็นะ ข้าอยู่ที่นี่มานานกว่าที่เอ็งคิดเยอะ
มิสเตอร์ไนท์: อ่า ให้ตายเถอะ โซลเจอร์...
มิสเตอร์ยื่นข้อเสนอให้กับฮอว์ลี่ย์
มิสเตอร์ไนท์: รู้อะไรมั้ย คุณบอกว่าคุณไม่เคยจินตนาการถึงอะไรมาก่อน ผมอยากจะบอกว่าคุณก็แค่ยังไม่เคยเจอเรื่องที่ท้าทายพอก็เท่านั้น
ฮอว์ลี่ย์: น่าสนใจดีนี่ ว่ามาเลย
มิสเตอร์ไนท์: คุณกับผม สมองต่อสมอง
มิสเตอร์ไนท์: ผมจะเอาเหงื่อของคุณมา แบบสดๆ จากต้นกำเนิด
เมื่อมิสเตอร์ไนท์อยากจะลิ้มรสเหงื่อของเขาถึงขนาดส่งอาวุธเสี้ยวจันทร์เพื่อให้ไปปาดเหงื่อออกมาเอง ฮอว์ลี่ย์ก็พร้อมที่จะจัดให้
ฮอว์ลี่ย์: ให้ตายสิวะ เอ็งนี่มันใจถึงดีจริงๆ เลย ไอ้หนู
ฮอว์ลี่ย์: ข้าพนันเลยว่าเอ็งคงคิดว่าตัวเองมีจิตใจกล้าแกร่งหรืออะไรแบบนั้นแน่ๆ แบบกัปตันอเมริกาหรืออะไรเทือกนั้นใช่มั้ยล่ะ
ฮอว์ลี่ย์: ว่ากันว่าความยโสจะหายไปในเวลาก่อนตาย แต่ข้าว่ามันคงต้องแย่สำหรับมูนไนท์แน่ๆ ในตอนที่ข้าส่งเอ็งให้ไปฆ่าคนเป็นเบือ บางทีเอ็งอาจจะกวาดทั้งตึกนี้จนเรียบไปเลยก็ได้นะ
มิสเตอร์ไนท์: แน่อยู่แล้ว ถ้าคุณแข็งแกร่งพอนะ
ฮอว์ลี่ย์: ถ้าข้าได้เข้าไปในหัวเอ็งแล้ว ข้าก็รับได้หมดทุกอย่างนั่นแหละโว้ย
ฮอว์ลี่ย์ส่งอาวุธเสี้ยวจันทร์ที่เลอะเหงื่อกลับมาให้มิสเตอร์ไนท์เลีย
มิสเตอร์ไนท์: นั่นแหละประเด็น ฮอว์ลี่ย์...คุณไม่เคยเห็นอะไรในแบบที่อยู่ในหัวของผมมาก่อนหรอก
มิสเตอร์ไนท์พาฮอว์ลี่ย์ดำดิ่งเข้าสู่จิตใจที่ถูกเทพเจ้าเปลี่ยนให้กลายเป็นอาวุธแสนจะอันตรายของเขา ซึ่งฮอว์ลี่ย์ก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับจิตใจที่เลวร้ายยิ่งกว่ากากพลูโตเนียมของมิสเตอร์ไนท์ไปอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อจัดการกับฮอว์ลี่ย์และช่วยพวกคนแก่กับโซลเจอร์แล้ว มิสเตอร์ไนท์ก็กลับมายังมิดไนท์มิชชั่นและพบกับรี้สและเทอร์รี่ที่มาช่วยเก็บอุปกรณ์ทำแผลและเช็ดคราบเลือด
หลังจากที่มิสเตอร์ไนท์บอกให้เทอร์รี่กลับไป เขาก็มานั่งคุยกับรี้สถึงเรื่องสัญชาติญาณดิบที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงทางสมองของเธอในตอนที่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแวมไพร์
มิสเตอร์ไนท์: ผมต้องขอโทษด้วย ผมไม่น่าพาคุณไปอยู่ในจุดนั้นเลย ผมไม่ได้คิดมาก่อน
รี้ส: ไม่ใช่ความผิดนายหรอก ฉันลืมไปว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร ไม่ได้นึกมาก่อนว่าตอนกลิ่นคาวเลือดนั่นเข้าจมูกมันจะไปมีผลกับสมองของฉัน แล้วก็ไม่ได้คิดว่านายจะเข้าใจหรอกนะ
มิสเตอร์ไนท์: ผมเข้าใจ ผมรู้ดีว่ามันเป็นยังไงกับการถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นบางสิ่งที่เราไม่เข้าใจ สมองของผมถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นอาวุธแห่งทวยเทพ ส่วนลักษณะทางชีววิทยาของคุณก็ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นนักล่า นั่นคือสิ่งที่เราไม่สามารถจัดการกับมันได้ แต่...
มิสเตอร์ไนท์: ...ทั้งคุณและผม เราต่างก็เลือกแล้วว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่เราถูกเปลี่ยนให้เป็น เราต่างตัดสินใจด้วยตัวเอง เราเข้าใจถึงวิถีของสิ่งที่เราถูกเปลี่ยนให้เป็น และเราจะใช้มันในการทำลายศัตรูของเรา
รี้ส: ขอบใจนะ มิสเตอร์ไนท์
รี้ส: นายมาเสียตรง "ทำลายศัตรูของเรา" นี่แหละ แต่ยังไงฉันก็ขอชมในความพยายามของนายนะ
มิสเตอร์ไนท์: จะให้พูดยังไงดีล่ะ ก็ปกติผมถนัดเรื่องทำลายมากกว่ารักษานี่นา แต่ผมก็กำลังพยายามอยู่นะ
ในขณะเดียวกัน ฮันเตอร์มูนก็กำลังเฝ้ามองทั้งคู่อยู่จากฝั่งตรงข้ามของมิดไนท์มิชชั่น
ถึงเวลาแล้วที่ฮันเตอร์มูนจะต้องทำตามหน้าที่ของกำปั้นข้างซ้าย นั่นคือการดึงกำปั้นข้างขวา
ให้กลับมาทำตามประสงค์แห่งจันทราอีกครั้ง
